De enige overlevende van een schipbreuk strandde op een klein onbewoond eiland. Hij bad koortsachtig tot God om hem te redden en elke dag keek hij langs de horizon om te kijken of er al hulp aankwam. Maar niemand leek te komen…

Uitgeput, lukte het hem uiteindelijk om een kleine hut te bouwen, om hem te beschermen tegen regen, hitte en zon. En om de weinige dingen die hij had op te slaan. Maar toen hij op een dag terug kwam, na een zoektocht naar eten, zag hij zijn hut in vlammen opgaan. De rook verdween in de lucht… Het allerergste wat had kunnen gebeuren, was gebeurd! Alles wat hij bezat was weg.

Verdwaasd stond hij er naar te kijken en werd overvallen met woede en verdriet. “God, hoe kunt U mij dit aandoen!” schreeuwde hij met tranen in zijn ogen. De volgende dag, vroeg in de ochtend, werd hij gewekt door het geluid van een schip dat richting zijn eiland voer. Het was gekomen om hem te redden. “Hoe wisten jullie dat ik hier was?”, vroeg de man lusteloos aan zijn redders. “We zagen je rooksignaal”, antwoordden ze.

Het is gemakkelijk om ontmoedigt te raken als dingen slecht gaan. Maar we moeten niet opgeven! Want God is aan het werk in onze levens… Zelfs in een tijd van pijn en lijden.

De volgende keer dat je kleine hut tot de grond toe afbrand, bedenk je dan, dat het misschien een rooksignaal is, dat de genade van God oproept!!!